Garona

Dauna Garona, de Gasconha la goja,
Que’t sabèvi mei valenta,
T’as hèit cop-sèc indolenta
Tà’ns cascarejar ua doça gorgolha.

Qu’arresoa, en tas arribas pradèras,
Lo ton gaujós devis glebut,
A vegadas interromput
Per lo carilhon campanèr de Casèras.

Ditz, alavetz, quinas novèlas e’m pòrtas,
D’amont, deu bèth pais d’Aran ?
Seran eths los qui’ns balharan
paraulas de las bèras e las hòrtas ?

Qu’èi saunejat d’ua plaça regalada,
Breçada de bèths mots gascons,
Tostemp la lenga deus aujons
Qu’i tindaré ben clara e ahialada!

Son mòts de nòste qui lançam de cap tau cèu.
Que ns'ac cau tornar hèr soent,
Au despieit d’aqueth maishant vent
Qui los voleré hèr charòc shens cap de relhèu.

Que son vivas las nòstas paraulas, güèra !
Lo nòste cant continua
L’espèr no’ns vad mei teuna,
Qu’èm tostem vius e qu’i èm tots enqüèra !

Que son vius los nòstes vers que semiam,
Que los avem plan adornats
Dab mots de nòste ordonats,
E dinc a la fin deus sègles que los miam !

Mès au lòc de lanças ponchudas, armen-nos de plumas agudas...

A còps, que i a de tèxtes qui cau léger e tornar léger...De Pèir de Garròs, aqueth, per exemple...

Puish doncas que plasut vos a
Ritmes en Gascon compausar,
De mi vos n'èratz pas estat
En vaganau solicitat
A préner la causa damnada
De nòsta lenga mespresada:
Damnada la podetz enténer,
Si degun no la vòu dehéner:
Cadun la lèisha e desempara,
Tot lo mond l'apèra barbara,
E qu'es causa mes planhedera,
Nosauts medish nos trufam d'era.
O praube lïatge abusat,
Digne d'èster despaïsat,
Qui lèishas per ingratitud
La lenga de la noiritut
Per, quan tot seré plan condat,
Apréner un lengatge hardat;
E no hès conde de l'ajuda
Au país naturau deguda,
Aquò b'es, a plan tot pensar,
Son país mau recompensar.
Mès de ma part, jo vs'asseguri,
E religiosament vos juri,
Que jo scriurèi damb veheméncia,
No'm cararèi, n'aurèi paciéncia,
Denquia que siam tots acordats
E d'ua conspiracion bandats,
Per l'onor deu país sosténguer
E per sa dignitat manténguer:
Non pas d'espasas agusadas,
Ni lanças de sang ahamadas,
Òm sap pro que l'arnès lusent
Non es de natura plasent,
E que'u sabem plan maejar
Qui nos ven tarabustejar:
Mès au lòc de lanças ponchudas
Armen-nos de plumas agudas
Per ornar lo Gascon lengatge,
Per que òm presique d'atge en atge
La gent, la bèra parladora,
Com en armas es vencedora.