Garona

Dauna Garona, de Gasconha la goja,
Que’t sabèvi mei valenta,
T’as hèit cop-sèc indolenta
Tà’ns cascarejar ua doça gorgolha.

Qu’arresoa, en tas arribas pradèras,
Lo ton gaujós devis glebut,
A vegadas interromput
Per lo carilhon campanèr de Casèras.

Ditz, alavetz, quinas novèlas e’m pòrtas,
D’amont, deu bèth pais d’Aran ?
Seran eths los qui’ns balharan
paraulas de las bèras e las hòrtas ?

Qu’èi saunejat d’ua plaça regalada,
Breçada de bèths mots gascons,
Tostemp la lenga deus aujons
Qu’i tindaré ben clara e ahialada!

Son mòts de nòste qui lançam de cap tau cèu.
Que ns'ac cau tornar hèr soent,
Au despieit d’aqueth maishant vent
Qui los voleré hèr charòc shens cap de relhèu.

Que son vivas las nòstas paraulas, güèra !
Lo nòste cant continua
L’espèr no’ns vad mei teuna,
Qu’èm tostem vius e qu’i èm tots enqüèra !

Que son vius los nòstes vers que semiam,
Que los avem plan adornats
Dab mots de nòste ordonats,
E dinc a la fin deus sègles que los miam !