Doç aire deu men Gèrs

Doç aire deu men Gèrs, e tu doça ribèra,
On mons uelhs an gitat ua ribèra de plors,
E vosauts, arberets, qui coneguetz ma bèra,
Condatz-lo mas dolors.

Petits anjos deus bòscs qui dessús ua branqueta
Per me dar lo bonjorn entonatz ua cançon,
Si vesetz per ací ma pastora Jaqueta,
Hasetz-lo la leçon.

Secretari d'amor qui sabes ma tristessa
E per m'escotar caminas lentament,
Arriu, vinha, vergèr, quan vejatz ma mestressa,
Digatz-lo mon turment.

Mon mau, despuish lo jorn que sa fàcia traïdora,
Botèc dab mon repaus ma libertat au cròc,
Tròba mens de pietat auprès de ma pastora,
Qu'auprès d'aqueth arròc.

Mès perqué se fachar de mile còps de dagas,
Que sons uelhs corroçats tiran a tot moment,
Puishque lo qui se platz a recercar las plagas
Endura justament.

La pena qui dab jo morís e ressucita,
Hè véser que mons mots son reprochats a tòrt,
Puishque jo voi morir per qui hugís ma vita,
Jo meriti la mòrt.

E si non pòdi pas parlar dab ma bergèira,
Ara que sa rigor me defen de guarir,
Lo leishi qüate vèrs dessús aquesta pèira,
Prumèr que de morir.

Adiu Jaqueta, adiu! Lo cèu, lo temps, ma pena,
Haràn benlèu qu'un jorn cambiaràs d'umor,
Quan veses Dorimon renéisher de sa cena,
Com un fenix d'amor.

Gerard Bedoth (Auch, 1617-1692). Tirat de "Lou Parterre Gascoun coumpouzat de quouate carreus" (Bordèu, 1642; 2ed Tolosa , 1647)